Oh Millau!

Van Camping Indigo in Parijs waren we redelijk op tijd vertrokken, want we hadden een lange reis voor de boeg. Maar er was nog één ding wat we moesten doen… We konden Parijs niet verlaten zonder een bezoek aan de Sacre Coeur. De basiliek die op het hoogste punt van Parijs staat en een prachtig uitzicht biedt over de stad.

Na het invoeren van de bestemming op de TomTom bleek de Sacre Coeur toch een eindje rijden, een half uur, maar dat was absoluut de moeite waard. Althans dat vonden wij op dat moment. Met een camper door Parijs is nogal een uitdaging. Helemaal als je zo dicht mogelijk bij een van de toeristische trekpleister wilt komen. Na tientallen smalle straatjes en manoeuvres in die te smalle straatjes met tegemoet komend, luid toeterend verkeer, wegversperringen en natuurlijk en aardige klim omhoog, konden we ons gevaarte wonder boven wonder op vijf minuten lopen van de basiliek parkeren. Na wat plaatjes geschoten te hebben en een zak croissants te hebben gehaald kon de reis naar Millau beginnen. Het was inmiddels 12.00u en het duurde nog eens een uur, voordat we de Peripherique van Parijs hadden verlaten. Ja, te laat. Dat realiseerden we ons, maar het was absoluut de moeite waard.

Door eten, tablets en films verliep de reis voorspoedig. Al gauw (lees: 8 uur later) zagen we onze geliefde berg opdoemen in de verte. Van die berg was ik drie keer gesprongen met niet meer dan een parachute (en een goede instructeur). Ook Erwin heeft de sprong gewaagd in 2008. Even later kwam ook Le Viaduc de Millau in beeld, de hoogste brug ter wereld. De eindbestemming was Camping Les Rivages. Deze camping bezocht ik met mijn ouders en broer en zus voor het eerst, toen ik 15 jaar oud was. Dit was mijn zevende keer en voor Erwin de vierde. We weten niet wat het is met deze camping, want zo speciaal is hij niet. Misschien is het dat deze camping 17 jaar geleden onze redding was van een hagelstorm met hagelstenen ter grootte van tennisballen. Misschien is het gewoon de prachtige ligging midden tussen de bergen aan een rivier in een beeldschone omgeving. Maar wat het ook is of was, dit is onze lievelingscamping.

Deze keer hadden we een plekje aan de rivier met uitzicht op het viaduct. Bedden klaar en slapen maar!

Een camper is een fantastisch vervoersmiddel om van A naar B te komen en even op B te blijven. Waar hij niet voor geschikt is, is boodschappen doen, maar gelukkig hadden we daar onze fietsen voor. De dag na aankomst besloten we de trip naar de dichtstbijzijnde super te ondernemen. Mensen fietsen hier tenslotte ook. Dat klopt, maar niet echt op fietspaden… Dat resulteerde in een spannende tocht met een krat op de voordrager van Erwin en overladen fietstassen bij mij en oh ja, de kinderen achter- en voorop. We made it!

Al snel fietsten de jongens over de camping naar de speeltuin en maakten ze vriendjes, of eigenlijk vooral vriendinnetjes... Ook een eerste potje badminton en een spel waarvan ik de naam niet weet (racket met aan één kant klittenband en aan de andere niet) met pa en moe wilden ze maar al te graag, en een tweede en een derde potje etc.

Op de derde dag van ons verblijf in Millau leek het Erwin wel een leuk idee om met Jairomir te gaan kanoën. Voor wie het niet weet, ik heb een klein kano-trauma opgelopen in haar pre-tienerjaren. Dus mijn oudste zoon over de soms wat wilde wateren van de Dourbie laten gaan in een kano was bijna een doodsangst voor mij. Ik liet hem nog liever parapente doen. Maar ik wilde mijn angsten niet het leven van mijn zoon laten bepalen. Dus vrijdagochtend vertrokken we naar de kano-opstapplaats om Erwin en Jairomir een mooie tocht van 5 km toe te wensen. Na anderhalf uur kwamen ze langs de camping en al gauw bleek dat Jairomir beter van de berg had kunnen springen. Hij vond de kanotocht saai. Hij wilde diepe watervallen, met de kano omslaan en meer van dat soort spannende dingen (fijn, die tekenfilms waarin alles mogelijk is…). Wat hij niet wist was dat papalief een aantal keer flink zijn best had moeten doen om gevaar te voorkomen (lees: tegen de rotsen aan te knallen, gespiest worden door uitstekende takken en om te slaan). Bij de camping maakte een ietwat teleurgestelde Jairomir plaats voor een overenthousiaste Nicolai, die maar al te graag voor de laatste paar honderd meter in de kano wilde stappen. Onderweg terug naar de camper liet Jairomir weten het toch wel leuk te hebben gevonden: de watervalletjes, de stroomversnellingen, het opspattende water, de bergen.

Het was alsof Moeder Natuur ons geleidelijk aan de hogere temperaturen wilde laten wennen, want ook deze derde dag liet de zon zich weinig zien. Toen een flinke regenbui in de avond ons de camper in joeg, besloten we dat het mooi was geweest. Op naar ESPAÑA!