Ont Spanje, Verbranje

Onze - vrij vertaald en daadwerkelijk ervaren - Geluksmobiel bracht ons onder de steeds warmer wordende Spaanse zon naar het noorden van Spanje, de Costa Brava.

Spaanse campings, en met name de geringe oppervlakten waarop enkele vierkante meters vrijstaand vakantie mag worden genoten, zijn ons niet vreemd. Het inparkeren van ons witte gevaarte tussen de campwinkel en de daarbij behorende luifel, een stoeprand, twee boompjes en een heg, maakte dat onder de bezielende navigeerkunsten van Jenaida tot een ware prestatie van de tot nu toe bescheiden chauffeur. Stadsparkeren met een limo, daar zou je het mee kunnen vergelijken.

Met een camper ben je zo uitgepakt. De deur gaat open, de tafel, stoelen, campingbedje worden opengeklapt, de luifel wordt uitgedraaid, en klaar is Kees.

Jenaida was in haar nopjes met onze plek. Een wasruimte (met een door onszelf gecreëerde mogelijkheid om Larissa in bad te doen) op 15 meter afstand, de campwinkel en het restaurant op 10 meter afstand, een kinderspeeltuintje op 100 meter afstand en de zee op 200 meter afstand. Heerlijk!

Ikzelf was bijzonder blij met het strand tegenover de camping. Een paar dagdelen was ik daar met Jaromir en Nicolai in zee te vinden. Op sommige momenten fungeerde de zee als een waar golfslagbad, waarbij de golven ons vanaf het minipiertje enkele meters meevoerden en op het zand en wat licht gesteente zacht terneer sloegen. Af en toe een mondspoeling met de smaak Paradontax en wat schaafwondjes van het terneer slaan, mochten de pret niet drukken.

Ik vergat de tijd en de zon. Dat eerste was zo erg nog niet. Dat laatste ook eigenlijk niet. Zelfs het verbrandingsproces op zich was ook niet erg. Het lachen en bewegen verging mij echter op het moment dat ik s-avonds het trapje opklom om in ons hefbed te gaan liggen. Ik had beter op moeten letten.

Ons bezoek aan Barcelona vond ik een leuke uitdaging. Vanuit de camping fietsten we 3 kilometer langs de zee. Jairomir en Nicolai zaten achterop, Larissa voorop bij Jenaida in het kinderzitje en de buggy voorop het bagagerek bij mij. Tijdens de 75 minuten durende treinrit werden we getrakteerd op allerlei melancholische Spaanse smartlappen, gespeeld door een speciale treinmuzikant. Naarmate de reis vorderde was ik geneigd om geld te doneren, onder gelijktijdig verzoek het musiceren te staken.

In Barcelona stapten we na een sloot koffie van Starbucks op de hop on-hop off bus. Deze bracht ons langs alle highlights van deze mooie bruisende stad. Ook in deze bus bleven de koptelefoontjes niet heel en werd met name Nicolai ongeduldig wanneer de gids even niet sprak (wanneer er gewoonweg niets te zien was). “Papa, ik hoor niks”.

We bezochten na de bustour een versmarkt aan de Rambla en sloten ons bezoek aan de stad af met een tegenvallende tapasmaaltijd. Zo-eentje die je ook bij Jumbo of Albert Heijn kunt samenstellen, alleen dan voor minder geld. De jongens hadden daar geen last van. Zij smulden van een heerlijke cheeseburger.

De dag na het bezoek aan Barcelona was iedereen wel een beetje klaar met het door uitgerangeerde danwel herintredende B-artiesten die bij het nabijgelegen zwembad op de camping optraden. Deze optredens met een hoog jaren 80-gehalte en veel synthesizer-klanken gingen gepaard met een voortdurende aan- en afvoer van een internationaal scala aan kleine kinderen op stepjes en fietsjes, tot diep in de avond. We besloten daarom de camper buiten de camping aan zee te parkeren, zodat we lekker konden slapen en uitgerust aan de reis naar Nîmes konden beginnen.