De Scheve Spiegel van Pisa

Pisa, de stad van de scheve toren, en van de aanbieders van selfie-sticks. We hadden in Parijs en Barcelona al aardig wat sticks aangeboden gekregen, maar Pisa spande in dat opzicht de kroon.

Het valt niet mee om je in een toeristische stad als Pisa voort te bewegen in een camper, laat staan in te parkeren. Ik stelde mijn vertrouwen op de charmerende selfie-stick-verkopers, die mij naar een parkeerplek loodsten en aanboden om de camper de hele middag te bewaken. Mits we uiteraard na afloop even in zijn “winkeltje” zouden shoppen. Ik gaf hem mijn woord.

De toren van Pisa was letterlijk om de hoek. Voordat we het plein opliepen, keken we ademloos naar een straatkunstenaar die met spuitbussen de meest prachtige schilderijen maakte. Ademloos omdat het mooi was, maar ook om de verfdampen niet in te ademen.

Voor iets meer dan vijf euro een pizza, op een steenworp afstand van de beroemde scheve toren. Dat lieten we ons geen twee keer aanbieden. Wel lieten we ons bijna twee keer zoveel betalen. Nadat ik de ober in huis-tuin-en-keuken Engels duidelijk had gemaakt dat zijn rekening totaal niet klopte (wij werden na het bestellen gewaarschuwd door onze Amerikaanse buur) en dat 15% service-toeslag voor oplichting weinig met oprechte waardering te maken had, mopperde hij wat en schreef op wat het daadwerkelijk kostte. Ik betaalde tevreden het bedrag en ik mocht zelfs 50 cent laten zitten. Het was inmiddels tijd om te vertrekken naar Rome. We kochten nog een full-automatic selfie-stick en een roze hoed voor Larissa en liepen naar de camper.

Een bepaalde wetmatigheid die tijdens de meer dan twee wekende durende reis haar intrede had gedaan, was dat wegrijden makkelijker en minder tijdrovend was dan inparkeren. Een dagje Pisa maakte daar een eind aan.

Ik reed weg, keek goed naar links, daarna naar rechts en schrok van een Italiaan wiens actie in eerste instantie iets weg had van het goed neerzetten van zijn auto zodat ik er langs kon. Dit leek er ineens niet meer op zodat ik moest uitwijken naar links. Een piepend geluid en een verontrustende blik in mijn linkerbuitenspiegel, wezen uit dat ik op korte termijn een Italiaans schadeformulier moest invullen. En dat buiten mijn schuld, maar ja, de aanrijder wint, luidt het spreekwoord. De camper had een klein zwart weg te poetsen streepje, en de eigenaar van de Fiat 500 was een volledig nieuwe buitenspiegel rijker, want zijn spiegel hing scheef naast zijn auto. Drie kwartier later dan gepland konden wij onze reis naar Rome vervolgen.