Kort, maar goed

Hobbel-de-bobbel, we rijden? Erwin heeft het echt gedaan. Toen we gingen slapen, zei hij dat hij zou gaan rijden, zodra hij wakker was. Ik lag nog met de kids achterin te slapen. De jongens althans, want Larissa heeft geen boodschap aan het Spaanse ritme. Ze is er gewoon iedere dag stipt om 7.30u weer bij.

De tocht uit Spanje valt wat tegen met tunnels waar we niet onderdoor kunnen en een lange file, maar uiteindelijk komen we halverwege de middag aan in Nîmes, camping numero vier, La Bastide. Voor de kinderen was dit een paradijs op aarde met een zwembad met verschillende glijbanen en een apart peuterbadje. Het plan was om hier maar een nacht te blijven, maar omdat het leuk was en we nog een dag over hadden van Millau, zijn we er langer gebleven.

Tijdens onze bustour door Parijs hadden we gehoord dat er een instituut bestaat voor het behoud van de Franse taal. Nu is het algemeen bekend dat de Fransen een hekel hebben aan de Engelse taal, maar ik wist niet dat het zo erg was. Ik kan best een woordje Frans, maar soms kan ik mij beter verstaanbaar maken in het Engels. De blikken die ik kreeg… Het was alsof ik Chinees sprak en niet de meest gangbare internationale gesprekstaal. Onderweg naar de camping zagen we een Domino’s Pizza en we waren wel benieuwd hoe dat in Frankrijk zou zijn. Dus bekeken we het menu online. Ik kon niet geloven dat ik niet online kon bestellen, maar toen viel het kwartje. Ergens stond dat ik ook ‘en ligne’ kon bestellen, ja ‘en ligne’ dus, want ‘online’ is Engels. Ergens in een supermarkt moest de manager omgeroepen worden. Dat is in het Frans le responsable. De Fransen verzinnen liever woorden dan dat ze de Engelse woorden gebruiken.

Maar goed, La Bastide dus. Een verademing na de drukte van de Spaanse kust. Het was kort, maar goed. Even bijtanken om onze weg naar Rome langs de Côte d’Azur te vervolgen.